Een van mijn sterke kwaliteiten is dat ik altijd nieuwe dingen wil ontdekken. Deze nieuwe “dingen” moeten wel in mijn interesse range vallen. Als ik ergens aan begin geef ik een volle 200 procent. Ik kan heel slecht stil zitten, en ben eigenlijk altijd bezig. In mijn directe omgeving hebben mensen daar vaak een vooroordeel over, maar dat kan ik makkelijk aan de kant zetten. Ik zie mijzelf als een ontdekker, een goed voorbereidde ontdekker. Sinds mijn 18e reis ik de hele wereld rond, tijdens mijn werk op de cruise schepen en tussen contracten door op reis met mijn backpack. Ik heb voet gezet aan land in Europa, Afrika, Noord Amerika, Zuid Amerika, Azië, Oceanië. Antarctica heb ik drie keer gezien, vanaf mijn cruiseschip, tijdens werk. Sinds ik thuis ben, heb ik mijn ontdek modus naar de achtergrond geschoven. En ben ik mijzelf gaan ontwikkelen. Na de aankoop van een oude woonboerderij, zijn mijn vriend en ik gaan verbouwen. Iets wat ik nog nooit eerder gedaan had. Mijn kennis op vele verschillende gebieden werd grondig getest. Tijdens dit gehele “proces” raakte ik in verwachting van ons eerste kindje. En kreeg ik een baan aangeboden op het MSTC, als machine kamer instructrice.
Eind 2020 ben ik begonnen op het MSTC met het begeleiden van studenten tijdens de machine kamer simulaties. Ik kwam “vers” uit het werkveld, en wist wat er van de studenten verwacht werd zodra ze aan boord stapten. Tijdens de simulatie sessies (briefing – simulatie run – debriefing) werd er erg veel informatie met de studenten gedeeld, en werd er van de studenten verwacht dat ze allemaal over dezelfde kennis beschikten. Het viel mij direct op dat studenten zich in deze situaties niet thuis voelden. Mede door COVID-19 waren de studenten erg beperkt in hun doen en laten. Op de scholen vond onderwijs digitaal plaats en praktijklessen, waar de simulaties onder vallen, vielen vaak uit. De kennis van de studenten was beperkt, en studenten vonden het “lastig” om hun draai te vinden op de machine kamer simulator. Dit kwam in mijn ogen mede doordat de studenten zich niet durfden te uiten richting hun mede studenten, en dat de instructeurs te veel kennis van de studenten verwachtte.
Mijn leidinggevende op dat moment, kwam met een nieuwe setup. Laat de studenten het zelf doen. Ik vond dit een perfecte manier van simuleren. Ik zette de studenten zelf aan het werk, waardoor ze er als groep uit moesten komen. Tijdens de debriefing bespraken we de gemaakte stappen en probeerde ik daar bij te sturen waar nodig. Niet alle collega’s waren een fan van deze methode/aanpak, maar ik kon me er direct in vinden. Beknopt beschreven: de student doet, en de instructeur helpt de student met behulp van indirecte vragen.
Tijdens de werkconferentie simulatoren eind mei 2022 in Rotterdam kwam ik tot inzicht dat de studenten op de scholen gedrild worden om bepaalde oefeningen te draaien op de simulatoren. Studenten worden zo voorbereidt dat ze stapsgewijs de simulatie sessie kunnen doorlopen. Simulator docenten van de scholen in Nederland geven aan dat ze geen tijd hebben om hun manier van “lesgeven” aan te passen en te veranderen. Geen tijd om het uit te werken, en geen tijd om de student het zelf uit te laten zoeken tijdens de simulatie lessen. Na de werkconferentie ben ik me nog meer gaan verdiepen in metacognitieve vaardigheden.